ناظر

شد از گفتار او دستور از دست پی آزار ناظر از زمین جست

ای دیدهٔ ناظر نبوت در ذات تو دیده مصطفایی

چه ناظری که نه از زخمه ی نگاهی زخم چه خاطری که نه در فکر دوست افگار است

که ناظر رخش راندی با رفیقان به دل صد کوه غم از بار حرمان

تا نگردد به حکم «بی یبصر» دیده تو به عین حق ناظر

ما به جان حاضر وقتیم و به دل ناظر دوست سیر عاشق به گرانی و سبک باری نیست

ای نظرت ناظر ما، ای چو خرد حاضر ما لیک مرا زهره کجا، تا بجهانم که تویی

دل عطّار در سرّ جواهر محمّد بود اندر جمله ناظر

حسن ترا بعالم چون چشم تست ناظر رویت نهان چرا شد در صورت عیانی

ز شهر آورد ناظر روی در راه ز پس می‌دید و از دل می‌کشید آه