ناطور

بباغ چون نگرد حفظ او بناطوری براغ چون گذرد ما پس او بچوپانی

زمین ملک تو، چون باغ هفت دیوار است ز آسمان فلا سنگ یاب چون ناطور

خواجه را ناطور روزی بهر خوان یک گوارا میوه آورد ارمغان

چون نکند رِخنه به دیوارِ باغ دزد؟ که ناطور، همان می‌کند

جهاندیده پیری بر او بر گذشت چنین گفت خندان به ناطور دشت

کرد بدرود باغ بلبل از آنک مر چمن را ز برف ناطور است

گلبن باغ جبروت بقاست زاغ درین گلشن ناطور نیست

خیال یار به حمام اشک من آمد نشست مردمک دیده‌ام به ناطوری

به چرخشت اندر اندازی نگونم ز پشت و گردن مزدور و ناطور