ناصیه

به آستین کریمش که هست گنج افشان به آستان حریمش که هست ناصیه زار

منم که پارهٔ دل در دهان غم دارم به زیر ناصیه صد آستان غم دارم

شها منم که جبینم ز داغ بندگیت کشد به ناصیهٔ آفتاب طغری را

در ناصیه‌ام نقش مرادست غریب در کشور بختم دل شادست غریب

بدر گردید هلال از پی تحصیل کمال بس که بر نعل سم توسن او ناصیه سود

ملت جوان شود چو کند رنگ زیرکت از حلق خصم ناصیه تیغ را خضاب

غضبت راز دار قهر خدای مرگ پیشش به خاک ناصیه سای

در ناصیه ی تو مهر پیدا در آستی تو بحر مد غم

سر، ناصیه سای خاک پایش جان زنده مباد بی ولایش

از ناصیه ما نشود خاک درش دور چون صندل بت برهمنان را ز جبین‌ها