ناشکیبا

قالب نی و جان ناشکیباست نوا نالیدن ما از لب چون شکر اوست

گر تو پنداری که بی‌وصل تو جان اندر تنم مستمند و دردمند و ناشکیبا نیست هست

بی‌یار از ما طاقت مجویید زان رو که هستیم از ناشکیبان

شب ها بر پایه کاخ سر در آسایش دل را در ستایش و سپاس سر کار شاهزاده و حکیم روزگذار بودیم، و روزها در سایه شاخ بی بر پایان کار شکار و بازگشت آن دو بزرگوار را هفته شمار. دیروز که ندانم از هفته کدام است و ماه آنرا چه نام، ازین درنگ دیر انجام دل به تنگ آمد و مینای توانم از این شکیب رنج فرجام به سنگ. از نشیمن ساز پرواز کردم و آشیان در بنگاه پیش رو راستان و رونده راستین حاجی نیاز از هر در گفتگویی رفت و از هر کس جستجوئی خاست. انجام انجمن نی نی که آغاز سخن همه داستان ها بر کران زیست و افسانه نخجیر و گشت درنگ گران سنگ آن دره و دشت در میان افتاد، جان تنگ تاب درد دوری ماه شهریاران و شاه سخن گزاران و رنج تنهائی و شکنج ناشکیبائی خود را دست از دهان برداشت و فریاد جانکاه از بنگاه ماهی بر خرگاه ماه کشید.

حکیم و فیلسوف و پیر و دانا فسون آموز آن دل ناشکیبا

ندانم رازدار کیست دل؟ کز ناشکیبایی کشم تا یک نفس لرزد به خود صد ره ز هنجارش

فراق روی عزیزان مرا به جان آورد فراق صعب بود خاصه ناشکیبا را

ناشکیبا مشو از غصه خدا را که به دهر ناشکیبی ز تو ای خواجه نشاید هرگز

من اندر برف و تو در خز و دیبا من از تو ناشکیبا تو شکیبا

گر نه آبستن است از چه سبب ناشکیبا بود گه زادن