ناشاد

کنون رفت و رنج مرا باد کرد دل شاد من سخت ناشاد کرد

هر زمان از خیل خوبان فتنه یی سازی سوار وز جفا سر در پی دلهای ناشادش دهی

چو صد غم بر دل ناشادش آمد بیک ره مکر حُسنا یادش آمد

تا کیم نوحه به گوش از دل ناشاد رسد؟ تا نظر باز کنم ناوک بیداد رسد

در دیر پا بر آتشم از کعبه سر به سنگ دیگر کجایم این دل ناشاد می‌برد

کی تمنای تو از خاطر ناشاد رود داغ عشق تو گلی نیست که بر باد رود

چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا؟ هست گلبن به نظر، خانه صیاد مرا

داد ازان دم که با دل ناشاد من کنم داد و او کند بیداد

که جز پابوس تو اسباب شادی نباشد خاطر ناشاد ما را

بود صیاد خوشدل تا من ناشاد می‌نالم خوش است از نالهٔ من چون دل صیاد، می‌نالم