ناسزاوار

تن مرد نادان ز گل خوارتر به هر نیکئی ناسزاوارتر

ترا تنگ تابوت بهرست و بس خورد گنج تو ناسزاوار کس

شه ناسزاوار از ایران گریخت به‌ خاک‌ آب‌ دیهیم‌ و اورنگ ریخت

گرت خوی من آمد ناسزاوار تو خوی نیک خویش از دست مگذار

پشیمان شدستم ز کردار خویش وزآن ناسزاوار گفتار خویش

ز خوبی نگه کن که پیران چه کرد بدان بی‌وفا ناسزاوار مرد

پیغام رسان او دگر بار آورد پیام ناسزاوار

بدان بی‌بها ناسزاوار پوست پدید آمد آوای دشمن ز دوست

تو راست مُلک و سزاوار آن تویی به یقین خدای، مُلک نبخشد به ناسزاواری

مگو بیهوده کس را ناسزاوار به هرزه هم مرنجان هم میازار