ناستوده

گویند مرا کت سخنوری نیست خود اینت یکی ناستوده مذهب

اما گروهی گویند: عینی است مودَع اندر قالب؛ چنان‌که روح، و گروهی گویند صفتی است مر قالب را؛ چنان‌که حیات، و متفق‌اند که اظهار اخلاق دنی و افعال مذموم را سبب اوست و این بر دو قسمت بود: یکی معاصی و دیگر اخلاق سوء چون کبر و حسد و بخل و خشم و حقد و آن‌چه بدین ماند از معانی ناستوده اندر شرع و عقل. پس به ریاضت مر این اوصاف را از خود دفع تواند کرد؛ چنان‌که به توبه مر معصیت را؛ که معاصی از اوصاف ظاهر بود و این اخلاق از اوصاف باطن و ریاضت از افعال ظاهر بود و توبه از اوصاف باطن.

از ماجرای ما سخن ناستوده گفت گر شیخ شهر، ما بهمان ماجرا خوشیم

برند وقت و دهندم بها گزافه مدایح ز ناستوده سخن ها که پر کنند جوالم

به رزمی کجا ناستوده پدر فرستادش اندر دم جانور

ای مدعی، از نکوهش ما بگذر تو، که ناستوده باشد

عالی علاء دین که بری و منزه است از گفت ناستوده و از کرد ناپسند

چو رسم پارسیان ناستوده دید همی به رسم تازی جشنی نهاد خسرو وار

هرگز ندیده و نشنیده‌ست کس ز من کردار ناستوده و گفتار ناسزا

ز نفست گر شد این سرها ربوده نماند در تو وصفی ناستوده