نازیب

نه نیز گویم شعرت بد است و نازیبا از آنکه طبع تو سحر آفرین تواند بود

گرمی و سردی تو را هر دو مثال است ز ستم زان همی هر یک جهان را زین دو نازیبا کند

نرود باغ، کزان دیده که دیدت خسرو نتواند به گل و لاله نازیبا داشت

بپا از گردش چرخ است این دنیای نازیبا سزد زین ناستوده گردشت، ای چرخ برگردی!

مرا گر پیش ازین ، شاها ، بشعر اندر بسی بودی معانی سست و نازیبا ، قوافی سرد و نا درخور

تو چنین دامن کشیده سر فرو برده که چه فضل گو کت رخصت این یار نازیبا دهد

برقع از روی راز برفکنم گرچه این نو‌عروس نازیباست

واجب و در عالم امکان معاذالله غلط ممکن و در عالم واجب چه نازیباستی

زشت باشد روی نازیبا و ناز سخت باشد چشم نابینا و درد

غیر اقرار به تقصیر به امید کرم عرض هر عذر که کردم همه نازیبا بود