نازی

عشاق را ز ناز و تنعم فراغت است نازی بکن که نیست ازین به تنعمی

فیّاض نازها که کشد از نیاز ما؟ نازی که از نیاز جهان بی‌نیاز بود

ز عالمی به چه نازی که گر نگاه کنی پر آدمی است زمینش کنار تا به کنار

هر آن تیر کآمد ز شست تو بر دل درون دلم سرو نازیست رسته

بدو شاد باشی و نازی بدوی همان راز دل را گشایی بدوی

تیر و خنجر فکن از دست و بنازیم بکش چند بر جان و سرم منت اینها باشد

می آیی و می چکد ز تو ناز کز سر تا پای جمله نازی

در باغ شد و به حسن خود می نازید می گفت که سرو و گل کدامند چو من

نشد خوبی عنان جنبان نازی کزان کوته شود دست نیازی

بنازید اگرتان نوازد به مهر بترسید چون چین آرد به چهر