نازک دل

بوالعجب دشتی است دشت حسن کز نازک دلی آهوان دارند آنجا خوی شیر خشمناک

به هر قدم دل مسکین چو بید می لرزد که بار خاطر نازک دلان به دوش من است

شیشه نازک دل ما را طاق ابروی یار بایستی

براستان که بسی خستگان نازک دل شکسته اند برین خاک آستان شیشه

در این شبهای بیداری چنان نازک دلم از غم که کاهی بر دل من همچو کوه بیستون آید

نباشد عیب اگر نازک دلان را شکیب از یارِ بی هم تا نباشد

گوئی رخ نازک دلارام منست افشانده بر او دیده من خون جگر

نازک دلم، زیاده نیارم نفس کشید ز اندک بهانه خاطر بیمار بشکند

بس که نازک دلم از عشق حدیثی تا رفت اشکم از پرده برون آمد و غوغا برداشت

ور به نازک دلت گران آید ای دلت را نشاط ارزانی