نازان

ملک چون سرو و گل نازان و خندان نشاطی باد پایی خواست دیگر

نازان مرو که بار علایق گذاشتی هستی تعلقست «نظیری » جریده تر

شد آن بلقیس نازان سوی جمشید ز برج آب شد تحویل خورشید

نه که پهلوی ظلم پردازان بنشیند به قربشان نازان

الهی ما که به تو زنده‌ایم هرگز کی میریم؟ ما که به تو شادانیم کی اندوهگین شویم؟ ما که به تو نازانیم چون بی تو به سر آریم؟ ما که به تو عزیزیم هرگز چون ذلیل شویم؟

بر نسب نازان شدن نادانی است حکم او اندر تن و تن فانی است

آبگیر از باد چون گسترده دام نیلگون باغ نازان زیر او مانند ماهی زیر دام

خوبان به دل یازان از خوبی خود نازان با غمزه چو غمّازان با طره چو طراران

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ نام خداوندی نکونام بهر نام، ستوده بهر هنگام، اینت خوش نظام و شیرین کلام و عزیز نام، دل را انس است و جان را پیغام. از دوست یادگار و بر جان عاشقان سلام. آزاد آن نفس، که بیاد او یازان، و آباد آن دل، که بمهر او نازان، و شاد آن کس که در غم عشق او نالان.

به باغ اندر شوی تا زان و نازان با هم آوازان، طرب های نو از دنبال غم های کهن بینی