ناره

راهی است راه عشق که هیچش کناره نیست آنجا جز اینکه بسپارند چاره نیست

گشتم سخن سوار و چه داند که من کیم آنکس که برکناره میدان نشسته است

ز روی جهل بپرهیزی و کناره کنی که خوش تر آیدت از شیر گاوریم کلاب

دل دامنم گرفت و ز غم شکوه می نمود کو جای من گرفته و من برکناره ام

چون کشته شدم هزار باره بر من به چه می‌کشی کناره

روا نباشد اگر ز من کناره جوئی که من ز بهر تو از جهان کناره کردم

از یار کناره کرده ای می دانم دل در دگری نهاده ای می بینم

بنا سزای رقیب از تو گر کناره کنم دلم سزای من از دیده در کنار کند

چترداران، زهر کناره دوان آفتابی بزیر سایه روان

رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد غم به کناره می‌رود مه به کنار می‌رسد