نارسیده

ببین تا علم و زهد و کبر و پنداشت تو را ای نارسیده از که واداشت

تو فارغ از دو عالم مشغول خویش دایم وز سختی ره تو کس در تو نارسیده

هنوز اوز ره نارسیده برش به یک زخم بگسست از تن سرش

همدان نارسیده این حکایت شنید او از بدایت تا نهایت

خیال آن لب می جان ناتوان سوزد عجب میی که بلب نارسیده جان سوزد

مکتب شرع را ندیده هنوز به در عقل نارسیده هنوز

کردم القصه نارسیده، سلام وعلیکم جواب گفت از دور

کان مرغ به کام نارسیده از نوفلیان چو شد بریده

چنان ز عدل تو کوتاه گشت دست ستم که جذب نم نکند، آب نارسیده سفال

نه شاخ نیلوفر نارسیده برلب طاق بتابد از طرفی کش به بام هنجارست