نارسائی

چو هر کجا که کمندیست از بلا و ستم ز نارسائی بختم مراست در گردن

نارسا جان بر لبم از نارسائی‌های اوست یک سر مژگان رساتر کن نگاه نیم‌رس

عمر بگذشت ونبردم ره بدان قد بلند تا بکی ای بخت کوته نارسائی میکنی

در راه خاکساری و افتادگی کلیم چون جاده ام، ندیده کسی نارسائیم

خودی روشن ز نور کبریائی است رسائی های او از نارسائی است

نارسائیهای انداز همه از بلندیهای دیوار سخن

اشک، گلگون‌تر شود از نارسائی‌های آه باده رنگین‌تر نماید در هوای نیمرنگ

ذیل ظلش را مبادا کوتهی طالع ما نارسائی میکند