ناربن

نربیت جایی اثر دارد که جوهر قابل است کی بکوشش نارون چون ناربن بار آورد

نظامی گر ندید آن ناربن را به دفتر در چنین خواند این سخن را

تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند بر فلک ماه تمام از هاله شد زناربند

تا غیرت گلشن شود این انجمن امشب، پیداست گل ناربن از نارون ما

ناربن در جان مرغان هوا آتش زند آستین بر طوطی گردون فشاند نارون

کسی بر ناربن نارد لگد را که تاج سر کند فرزند خود را

گر باد احتشام تو بر نار بن وزد آن ناربن شود به بلندی چو نارون

انار آن تاج تارک ناربن را که می بخشد نوی باغ کهن را

چه گیرایی ست یارب جلوه گیسوکمندان را؟ که بگسست از صنم، پیوند جان زناربندان را

زان زلف و رخ شام و سحر، در کفر و دین بردم به سر زناربندی را نگر، تسبیح‌خوانی را ببین