ناراستی

در خم چوگان کثرت بودن از ناراستیست گوی از میدان توحید خدا باید زدن

شکوه با ناراستی از چرخ کجرو می کنیم راستی در جوی کج از آب می جوییم ما

بت من است نگاری که قامت و دل اوست ز راستی و ز ناراستی چو تیر وکمان

به ناراستی در چه بینی بهی که بر غیبتش مرتبت می‌نهی؟

نه آنم من که چون تو بدگمانم همه ناراستی باشد نهانم

زنی را که جهل است و ناراستی بلا بر سر خود نه زن خواستی

چو با حق کند بنده ناراستی نیاید ازو هیچ جا راستی

خسروا بشنو فزونی از چون من کام کاستی راستی بتوان شنود آخر هم از ناراستی

درین باغ تا راستی‌، رسته‌ای وگر شاخ ناراستی خسته‌ای

حاکم ناراستی را عاقبت سرگشتگی است دور گردد بی‌الف آن را که گویی داورست