ناراست

همی گفت ای دل نادان و ناراست نگه کن تا نهیبت از کجا خاست

یک بوی وفا از او نیابم بی مهر و وفا گلست، و ناراست

هر ظلمتی که هست ز ناراستی توست خور را گم است سایه چو در حد استواست

إِذْ یُرِیکَهُمُ اللَّهُ فِی مَنامِکَ قَلِیلًا بتو مینمود خدای ایشان را در خواب تو اندکی، وَ لَوْ أَراکَهُمْ کَثِیراً و اگر ایشان را بشما فراوان نمودید، لَفَشِلْتُمْ شما بد دل شدید، وَ لَتَنازَعْتُمْ فِی الْأَمْرِ و در جنگ ایشان با یکدیگر ناراست و مختلف بودید، وَ لکِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ لکن خدا کاری خواست ببرد و بگزارد و مؤمنانرا ازان سلامت داد، إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ. (۴۳) که خدای دانا است بهرچه در دلها است.

دل از صحبت ناراست طبعان روزگاری شد گریزان است چون تیری که بیرون از کمان آید

از بتان و از خدا در خواستیم که بکن ما را اگر ناراستیم

همچو سخن مرغ است این خواندن ناراست بی‌حاصل و بی‌معنی و بی‌حجت و برهان

سخن اهل دلی را سخن ماست مکن جامهٔ کعبه بر این قامت ناراست مکن

به نیکی رساند دل دوستان گزند آید از وی به ناراستان

سزد گر هر آنکس که دارد خرد بکژی و ناراستی ننگرد