ناداشت

چون بود آن صلح ز ناداشتی خشم خدا باد بر آن آشتی

ناداشته به پاس تو یک تاج تاجور نایافته برفق تو یک شهر شهریار

شکر که ناداشت وار از سبب زخم تو چون که به جان آمدیم زود به جان آمدیم

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت‌

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت رنگ من و تو کجا خرد؟ ای ناداشت

و گفت: زهد دست داشتن دنیاست و پاک ناداشتن اندر دست هر که بود.

ای جنابت چون سپهر افراشته چرخ ارکان چون توئی ناداشته

شغل تو گر خواجگیست، در پی آن روز، که هست کار من و اوحدی رندی و ناداشتی

ابوعثمان گوید زهد دست بداشتن است از دنیا و باک ناداشتن از آن اندر دست هر که بود.