ناتوان

همی گفت کاین بنده ناتوان همیشه پر از درد دارد روان

از عنایت گرچه آدم یافت جان لیک جانی بس ضعیف و ناتوان

بده داد شریعت از معانی چرا درمانده زار و ناتوانی

با نامه سیاه چو شوقت برم به خاک یابم به روز حشر من ناتوان نجات

آن جوان در کار مرد آمد ولیک زرد گشت و ناتوان از ضعف نیک

اندر هوای چشم و دو زلف سیاه او بیمار و ناتوان و پریشان نشسته ایم

فراقِ یارِ سفر کرده رویِ آن دارد که قصدِ جانِ منِ زارِ ناتوان دارد

تحمل کن ای ناتوان از قوی که روزی توانا تر از وی شوی

جهان پرتیر و شمشیرست و من پیراهنی دارم که تارش رشته جان است و جسم ناتوان پودش

بدان زاری که پیر ناتوانی فرو گرید سر خاک جوانی