ناب

در او گنبدی روشن از زر ناب درفشنده چون گنبد آفتاب

شدیم از گریه نابینا چو یعقوب از غم یوسف زلیخا وار گشته پیرو این خود بود حق ما

تا دل آواره نتواند برون بردن رهی خاک کویت را به خوناب جگر گل کرده‌ام

وگر آن بود رای تو کزین کار مرا نبوَد خبر نابوده انگار

بودِ هر بود با تو نابود است وین چنین بوده است تا بوده​ست

تا بیابی تو دُرج دُرّ یتیم تا بدانی تو زرِّ ناب ز سیم