ناامیدی

با این همه ناامیدی عشق دل از غم عشق بر ندارم

ز بیکسی به جز از داغ ناامیدی نیست مرا کسی که به بالین چراغ می سوزد

یا اسیران قفس را نیست کس فریاد رس یا مرا از ناامیدی حالت فریاد نیست

در سال ۱۹۴۱ به برزیل رفت و در آنجا در سال ۱۹۴۲ به خاطر ناامیدی از آینده اروپا به همراه همسر دومش با خودکشی به زندگی خود پایان دادند.

ناگهان در ناامیدی یا شبی یا بامداد گویی‌ام اینک برآ بر طارم بالای من

تشخیص این نکته ضرورت دارد که ناامیدی‌های زندگی، همراه با توانایی ناکافی برای کنترل وقایع زندگی، می‌تواند به راحتی باعث پرخاشگری یا سایر فعالیت‌های مجرمانه شود.

هزارم عقده پیش آمد به راه ناامیدی هم درین وادی سرابی را ندیدم بی‌نگهبانی

با وجود ناامیدی بسکه مشتاق توام مدعی گر مژده وصلم دهد باور کنم

تخم امیدی که اندر مزرع مهر و وفا کشته بودم از سحاب ناامیدی ژاله زد

ناامیدی کفر دان در راه دین آیت لاتقنطوا بشنو یقین

ز ناامیدی دلها دلت چه غم دارد شکست ساغر و میناست طبل عشرت سنگ

ما را به ناامیدی ازین در مران که ما با صد امید روی بدین در نهاده‌ایم

دو سال بعد، گلدمن از مخاطبان سخنرانی احساس ناامیدی کرد. او آرزو داشت «به جای تعداد زیادی که می‌خواهند سرگرم شوند، به تعداد اندکی که واقعاً می‌خواهند یاد بگیرند» برسد. او مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها و نوشته‌هایی را که برای مادر زمین نوشته بود، جمع‌آوری و کتابی با عنوان آنارشیسم و دیگر مقالات منتشر کرد. گلدمن با پوشش طیف گسترده‌ای از موضوعات، سعی کرد «مبارزات روحی و روانی بیست و یک سال» را نشان دهد. این کتاب علاوه بر نگاهی جامع به آنارشیسم و انتقادات آن، شامل مقالاتی دربارهٔ میهن‌پرستی، حق رأی زنان، ازدواج و زندان‌ها است.