ناامید

به جز با غم و ناامیدی دلم آشنا نیست

ندانم چه بود اینکه گشتند آخر چنین ناامید از تو امیدواران

برد چون رشکم از بزم تو، پنهان سوی من بینی که با آن ناامیدی، آرزوآلود برخیزم

تشنه دیدار هیهات است گردد ناامید عاقبت از ماه کنعان چاه روشن می شود

به راه عشق به حدی است ناامیدی من که نا امید کند هر امید گاهی را

کم همتی مکن که در فیض بسته نیست کس ناامید کی ز در کردگار شد

نیستم بیدل چو تخم از خاکساری ناامید آخر این افتادگیهایم عصا خواهد شدن

ازین زندگانی شدم ناامید سیه شد مرا بخت و روز سپید

چون خود گفتی که ناامیدی کفرست فرمان تو بردم و امید آوردم

به صد ثواب ازو گرچه ایمنی غلط است به صد هزار خطا ناامیدیست خطا