میگون

از تمنای لب میگون تو اوحدی را سنگ بر جام آمده

تا قدح هردم چرا بوسد لب میگون او زاین حسد عمری ست تا من تشنه‌ام بر خون او

خط ظالم کرد تسخیر لب میگون یار تا لب خمیازه ما کی رسد دیگربه هم

خون بود قسمت چشم و لب ما تالب و چشم بتان میگون است

تا نظر بر لب میگون تو افتاد مرا همچو اخگر به کباب دل سوزان آویخت

آب در چشم غزال از آه گرم من نماند با خمار نرگس میگون لیلی چون کنم

نشأه آن لعل میگون ز آبداری شد زیاد گرچه می‌سازد می پر زور را کم زور، آب

بگشا لب میگون، که لب شهد فروشم آفاق به شیرینی افسانه نگیرد

همچو داغ از جگر لاله و چون درد از می خون ما سوختگان زان لب میگون پیداست

دل زشوق آن لب میگون درون سینه ام در کف مخمور از پیمانه لرزد بیشتر