میو

از او پیدا شود در نوبهاران حقیقت میوه اندر باغ و بستان

چون میوه ناپخته شد آبم به دهن تلخ تا عاقبت کار به خورشید رسیدم

شاخ بی بر گرچه باشد از درخت میوه‌دار چون نیارد میوه بار اندر شمار هیزم است

فلک مر خاک را، ای خاک خور، در میوه و دانه ز بهر تو به شور و چرب و شیرین می بیاچارد

رمح او شاخ سعادت ثمر است که ازو کام امل میوه خور است

قُرَّةُ الْعینِ من آن میوهٔ دل یادش باد که چه آسان بشد و کارِ مرا مشکل کرد

تا نشانده‌ام در دل ساق سرو و سیمینت چیده‌ام به هر دستی میوه‌های سیمین را

به دهن میوهٔ بهشتی تو میوه شیرین و استخوانت خوش

به ره بر یکی خوش ده و راغ دید پر از میوه گِردش بسی باغ دید

به باغ نثر اگر کلک من کند جنبش ز نخل خشک دهد بار میوه های ترم