مینیاتور

مینیاتور (miniature painting)
مینیاتور الیزابت تروکمورتون، اثر لارژیلی یر
نقاشی ریزنقش، به ویژه در نسخ مذهَّب آغازین؛ و بعدها در تک چهره سازی های ریزنگارانه، مثلاً بر رویدر قوطی های مرصع. هانس هولبایِن کهتر تک چهره سازی مینیاتوری را در انگلستان رواج داد، و این اسلوب در قرن ۱۶ در آثار نیکلاس هیلیارد به اوج رسید، و تا قرن ۱۹ تداوم یافت. تک چهره سازی مینیاتوری در فرانسه نیز پیشینۀ پرباری داشت. هانس هولباین در سال های ۱۵۳۱ـ۱۵۴۳ در انگلستان، تک چهره های ریزنگارانه ای را با گواش بر روی ورق های بازی کشید. بعدها این شیوۀ نقاشی را هنرمندانی همچون هیلیارد اعتلا بخشیدند؛ او تک چهره های مینیاتوری را، که همچون زیورآلات به کار می رفت، در قاب های زیبایی از فلزات گرانبها جا داد. مینیاتورسازهای جدیدتر انگلیسی عبارت بودند از آیزاک اولیور شاگرد هیلیارد، و پسر آیزاک، پیتر اولیور؛ ساموئل کوپر که «وان دایک ریزنگار» لقب گرفته بود؛ و ریچارد کازوِی که مینیاتورهایش بر درِ انفیه دان، شهرت داشت.مینیاتورهای فرانسوی. نخستین مینیاتورسازهای فرانسوی، ژان و فرانسوا کلوئه بودند. شمار بسیاری از نقاشان دیگر در قرون ۱۷ و ۱۸، در فرانسه با این هنر طبع آزمایی کردند، و نقاشان مشهوری، ازجمله لارژیلی یر، بوشه، و پرودون، مینیاتورهایی پدید آوردند. پوتیتو (۱۶۰۷ـ۱۶۹۱) به سبب مینیاتورهای لعابی اش شهرت یافت، که آن ها را برای لوئی چهاردهم ساخته بود. ژان باپتیست ژاک اوگوستین (۱۷۵۹ـ۱۸۳۲) و ژان باپتیست ایزابه (۱۷۵۷ـ۱۸۵۵) که نقاش محبوب دربار ناپلئون بود، برجسته ترین مینیاتورسازهای فرانسوی اواخر قرن ۱۸ به شمار می رفتند. گاه فریدریش فوگر (۱۷۵۱ـ۱۸۱۸)، هنرمند آلمانی، که در دربار اتریش هنرآفرینی می کرد، را «کازْوِی وین» نیز نامیده اند. لوئی نیکلا وان بلارِن برگه (۱۷۱۶ـ۱۷۹۴) نمایندۀ برجستۀ نوعی خاص از مینیاتور در فرانسۀ قرن ۱۸ بود که به آن منو پلزیر می گفتند، این نقاشی تصویری از سرگرمی های زمانه بود. دربارۀ مینیاتور ایرانی ← نگارگری