مینائی

گفتم ببر من از تو ای مینائی گفتا که مبر که با دلت برنائی

نه مینائی به جا ماند و نه ساغر نه چندان می کزان کامی شود تر

در جهان هر کس ز مینای قناعت مست شد همتش کی منت از این چرخ مینائی کشد

خورشید سراسیمهٔ شوق رویت سرگشته کویت فلک مینائی

زین میکده تا هست ترا مینائی در دستی و ساغری بدستی خوش باش

این گنبد مینائی این پستی و بالائی در شد بدل عاشق با این همه پهنائی

قطره زد بسکه ابر مینائی گشت گلزار غیرت مینو

شحنهٔ شرع است منشور بقاش سوی این نه شهر مینائی فرست

نگاه بی ادب زد رخنه ها در چرخ مینائی دگر عالم بنا کن گر حجابی درمیان خواهی

مرا چه عشرت ازین کار گاه مینائی مرا چه راحت ازین بوستان زنگاری