میزبان

میزبان‌گشتی اجل چون تیغش ار بر خوان رزم دیو و دد را تا به روز حشر مهمان داشتی

صدق او میزبان ایمان بود مصطفی هرچه خواست او آن بود

عذر مهمانم، ای صبا، تو بخواه که تو دانی که: میزبان خجلست

شستم چو لب از شیر مام شستم بر عرش دل و دست میزبانم

ای چهره لطیف تو در هر چهار فصل چشم مرا به رنگ گل تازه میزبان

اگر فرمان دهی جان برفشاند چنین باید دل هر میزبانی

شد امید مهمان به انواع نعمت چو جود تو در مملکت میزبان شد

بدو گفت زان راه روکت هواست به کاخ اندرون میزبان پادشاست

آیة الکبری که اعظم تحفه ی آن دوست بود بود روی میزبان کز دیدنش شد شادمان

زمانی برآمد به من گفت اخی چو تو میزبانی بدین فرّخی