میاه

شهنشهی که بروز و بشب همی گویند ستاره و فلک و جوهر و تراب و میاه

بسیرت تو بفخرست بازگشت هنر چنان کجا سوی دریاست بازگشت میاه

چون نجوم آسمان طالع نجوم اندر زمین چون سرشک عاشقان جاری میاه از آبشار

دولت و فتح نهاده سوی تو روی چنان چون به آزار ز کهسار سوی بحر میاه

ز دور دانش تو تازه باد دولت و دین چو از نسیم درخت و چو از میاه گیاه

ناگهان طوفان نوح اندر جهان آید پدید بس که من از دیدهٔ خونین میاه آورده‌ام

ز ماهیان ید بیضا توان مشاهده کرد دمی که پرتو رای تو بر میاه رسید

چشم و دل اعدای تو دریا و سقر باد تا در سقر و دریا میزان و میاه است

همیشه تا که بلرزد به روزگار بهار درخت را ز نسیم و گیاه را ز میاه

ذکر تیغت در یمن خوناب گرداند عقیق یاد لطفت در عدن در دانه گرداند میاه