می خوش

عمر چون باد وزان است و فلک حادثه زای چون دمی خوش گذرد با تو غنیمت می دار

بگاه خویش بود خوشگوار و خوش همه چیز می آر کوست همی خوشگوار در همه گاه

ای دل متاع جان به لب لعل یار بخش نقد خرد به جام می خوشگوار بخش

گفتم خمار بشکنم اندر سحر به می خوشتر ز شربت لب تو در خمار نیست

برون شو زین سرای پر ز آتش که هرگز، کس نزد در وی دمی خوش

کشورستان سکندرِ ثانی که خضر فیض آب حیات او ز می خوشگوار باد

جشن و نوروز دلیلند بشادی بهار لاله رخسارا ، خیز و می خوشبوی بیار

ز عالم رویت آور در غم عشق که باشد عالمی خوش عالم عشق

از ساغر نشاط مده باده ام که نیست جز خون دل طبیب می خوشگوار من

مرا چندان می خوش ده بزودی که ماه من شود زیر کبودی