مکی

چندان نمکیده است لب گریه دلم را کز آب دم تیغ، شود تر لب زخمم

همیشه تا نبود بی زمین نظام جهان همیشه تا نبود بی مکان قرار مکین

تواین ره کی روی کز ناز و تمکین زنی ده گام بر یک خشت زرین

زمین آورد سایه‌اش را به دست که بازار تمکین نیابد شکست

جواب ناله ام را کی دهد چشم سیاه او که سنگ سرمه باشد کوه تمکین نگاه او

اندر آمد میر با تمکین نشست پشت کفر از بار تمکینش شکست

دست از ساغر امید کشیدن دارد لب پیمانه خالی چه مکیدن دارد

لبت از موج تبسم نمکی ریخت در آن سخنت رمز دهان گفت و کمر سرّ میان

آه حسرت در دلم چون سبزه زیر سنگ ماند بس که از من آن سراپا ناز با تمکین گذشت

تو چون بیرون روی از انجمن، شمع گران تمکین به جان بی نفس خود را برون از خانه اندازد