مکش

مکش ماه رویا من بی گنه را که جز عشق رویت گناهی ندارم

هر تن بود بکشمکش جان خویشتن در جان ماست کشمکش و های و هوی دوست

یا وفا یا ستم از کش بکشم چند کشی گوئی آزار پر کاه بکش کاه مکش

عشق گو بر دلم سپاه مکش که زیانت رسد ز ملک خراب

رنج بقا مکش‌ که نفس‌های پر فشان در گلشن خیال نسیمی وزیده‌اند

اگر من کشتنی گشتم، نمی گویم مکش، ای غم ولی بگذار چندانی که روی آن جوان بینم

گر اره ات نهند به سر سر مکش که آن بر فرق فقر کنگره تاج کبریاست

چو گفتم از کف من زلف را به تاب مکش بخنده گفت کهه کوته کن و دراز مکش

صفای آینه صبح را نگر ز آن پیش که یابد از تف آه ستمکشان تاری

هین مکش بهر هوا آن بار علم تا ببینی در درون انبار علم