مکسب

شد جهان روشن و خوش از رخ آتشرویی خیز تا آتش در مکسبه و کار زنیم

مکسبی زین پس مگر گیرم به پیش رایج بازار بینم نقد خویش

چو در آن حلقه بگنجی زبر معدن و گنجی هوس کسب بیفتد ز دل مکسبه کوشت

مال است و زر است مکسب تن کسب دل دوستی فزودن

صلح در رکاب او عدل در جناب او این بود، ورا مکسب آن بود، ورا مشرب

گفت من به از توکل بر ربی می‌ندانم در دو عالم مکسبی

روزی از وی طلب نه از مکسب از فلک جوی مه نه از نخشب

هر چند که غافلند از جان در مکسبه و غم امانی

پشت خر دکان و مال و مکسب است دُر قلبت مایهٔ صد قالب است

عقل دو عقلست اوّل مکسبی که در آموزی چو در مکتب صبی