مکرر

چرا شعر چندان مکرر شود که گوش نیوشندگان کر شود

باز صوفی عذر درویشی بگفت و آن مکرر کرد تا نبود نهفت

آن حبابم که مکرر به هوای دل خویش سر ز دریا زدم و باز به دریا رفتم

ز مو قیمت مشک وعنبر شکسته به لب نرخ قند مکرر شکسته

از بلند و پست، خامان جهان را چاره نیست مرغ نو پرواز می افتد مکرر بر زمین

تا دور صبح و شام به سالی دهد دو عید هر صبح و شام باد دو عید مکررش

سفر عشق محال است مکرر نشود هرکه این راه به پا رفت به سر برگردد

لیک عابس تاخت هر سو جنگ جو لفظ چون قندش مکرر مرد کو

مکرر گشت قند از پسته او که نی چون لعل شکّرخاش باشد

ز دست انده تو بر درخت هستی ما چه شاخها شکند گر شود مکرر سنگ