مکحل

مکحل نرگسان منما نگارا زآب آتش مزن بر جان ما را

مکحل نرگسش از سرمه ناز ز مژگان بر جگرها ناوک انداز

شد پی میل خویش مکحله جوی کرد صحرا و دشت در تک و پوی

چشم‌کو تا از سواد فقر آگاهش‌کنند شب ز انجم تا چراغ بزم مکحل ریخته‌ست

کحل بصر ز خاک درت بیدلی کشد کش چشم دل به کحل بصیرت مکحل است

مکحل چشم مست کافرش بین دو مژگان تیر و ابرو خنجرش بین

به هر لحظه کردی در آنجا نظر شدی از سوادش مکحل بصر

که بنده ابن یمین چشم جان مکحل کرد بگرد خاک در این مزار جان افروز

مسلسل زلف عنبرسا مکن تو مکحل نرگس شهلا مکن تو

خواهی که به نور این حقیقت چشم دل تو شود مکحل