مکاری

بر اهل روزگار از هر قرانی نیامد بی‌ستمکاری زمانی

دگر نمی شوی شکوه بر بر شاهی که دست چرخ فرو بندد از ستمکاری

یک سر مو کم شمردن یک جهان بی‌دانشی است کامکاری چون تو را از خسروان کامیاب

بکام و حلق رعیت ز کامکاری تو رسیده شربت انصاف خوشگوار تو باد

بر اشراف این عید و آن کامکاری مبارک بود خاصه بر شهریاری

دلا دانی که شاهی کامکاری چه غم باشد ز احوال گدایش

بر کشتن من چو کامکاری مردار شدن چرا گذاری؟

از وصل روی جانان امشب چو کامکاری شکوه ز بخت حیف است گر بر زبان برآری

ای دست ستمکاری و کردار بد دهر از خلق بکردار و بگفتار شکسته

چو جور و ستمکاری از حد فزود زگاه آوریدند او را فرود