مکار

در سایهٔ سعادت سلطان کامکار برخور ز دولت و ز دل کامکار خویش

ستمکار و بدکار بود آن پسر همی خواند خود را بنام پدر

من نگویم که درین شهر ستمکاری هست همه دانند که ما را به تو بازاری هست

سپهبد بیامد سمندش سوار به پهلوی او نوجوان کامکار

شکر او کن تا شوی بر هرکه خواهی‌ کامکار نام او بر تا شوی بر هر که خواهی‌ کامران

به دور او ز بس آثار عدل نتوان کرد مگر به زلف بتان نسبت ستمکاری

مکار را ببینی کورش کنی به مکری چون یار را ببینی در غار می‌کشانی

صاحب‌سخن روزگارم آری مردی که چنین کامکار باشد

عشاق وفادار ندیدند دل خوش تا یار ستمکاره پی جور و جفا شد

امیدگاها ای آنکه خامه تقدیر نموده رزق مرا بر مکارم تو برات