مژگان

چون نگه عمریست داغ چشم حیران خودیم زیر کوه از سایهٔ دیوار مژگان خودیم

به همراه تیر مژگان است، نامش را نمی‌دانم

بربسته مژگان تو صف تا عالمی سازد تلف دل میبرد از هر طرف چشم تو وحاشا کند

در زمان تیره‌روزی دوست دشمن می‌شود بی‌تو مژگان می‌زند دامن چراغ دیده را

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

بمژگان نقب زن در خاک و درخشت خبرپرسان که آن تخم اجل کشت؟

باز مژگان ترم نوباوه خوناب کرد باز چشم خونفشانم خیر باد خواب کرد

تا من ابروی کمان شکل تو دیدم چون صید تیر مژگانت ز هر سو بزد و خست مرا

ترک چشم مستت از مژگان به کف بگرفته خنجر نه همی با ما که جنگ او با در و دیوار دارد

اشک مژگان است بیدل برگ ساز این چمن می‌نهد هر غنچه بر بالین چندین خار سر

ز اشک ناامیدی برد مژگان آب و می‌ترسم که ناگه بر سر راه کسی خاری ز من باشد