مين

مین (نظامی گری) mine
مادة منفجره ای که در زمین، دریا یا جَوّ به کار می رود. آن را به گونه ای ساخته اند که براثر برخورد، لرزش (مثل لرزش ناشی از موتور وسیلة نقلیة دشمن)، میدان مغناطیسی، و یا با وسیله ای دارای زمان بندی منفجر می شود. وسایل ضِدِّ مین شامل مین یاب های فلزی (غیرمؤثر برای کشف مین های پلاستیکی)، بالگردهایی با تجهیزات ویژه، و کشتی های مین روب در دریاست. نخستین بار در اوایل قرن 19 و طی جنگ های ناپلئونی از مین در دریا استفاده کردند؛ از مین های زمینی در جنگ جهانی اول برای از کار انداختن تانک ها استفاده شد. ساخت مین های زمینی آسان است، اما پس از کار گذاشتن مین ها در منطقه، پاک سازی آن منطقه بسیار دشوار خواهد بود. مین ها بعد از کارگذاری، تا سال ها پس از پایان جنگ و درگیری نیز همچنان تهدیدی برای جان غیرنظامی ها به شمار می روند. مین ها را در بیش از 48 کشور می سازند و تقریباً در حدود 100 تا 200میلیون مین منفجر نشده در زمین است. بیشتر آن ها، مین های ضد نفر است که به گونه ای ساخته شده اند که بیشتر باعث نقص عضو افراد می شوند، تا مرگ آنان. براساس برآورد سازمان ملل در 1996، سالانه 24هزار نفر، که بیشترشان کودکان و افراد غیرنظامی اند، براثر مین های به جا مانده از مناطق جنگی کشته می شوند و هرسال نیز 5/2میلیون مین جدید کار گذاشته می شود. افغانستان بالاترین شمار مین های پاک سازی نشده، حدود 9 تا 10میلیون مین، را در جهان دارد. حدود 3میلیون مین زمینی در بوسنی باقی مانده است. کامبوج بیشترین شمار افراد با قطع عضو ناشی از صدمات مین، یعنی یک نفر از هر 236 نفر، را دارد. تخمین زده می شود که پاک سازی کرة زمین از مین ها حدود 1000 سال طول بکشد.
21010300