موهبت

فلک بمهر دل از بهر وجه موهبتش صمیم سینه کان را بیا کند بنقود

الحمد که از موهبت ایزد داور زد تکیه بر اورنگ حمل خسرو خاور

بزرگ موهبتی کرد شه که من دانم بقلبش الهام از حضرت اله آمد

پدید آمد از بهر این موهبت دل هر کسی را قراری دگر

و آن که از فرط عطا رشحهٔ کلک کرمش طعنه بر موهبت قلزم و عمان دارد

ز خوان مکرمتش وحش و طیر روزی خوار به شکر موهبتش جنّ و انس هم آواز

بخت نداشت دهریی منکر گشت بعث را ور نه بقاش بخشدی موهبت بقای تو

ای شاه ترا موهبتی هست ز یزدان کان موهبت از هر دو جهانست فزونتر

عرفان خاندان نه به کسب است و اختیار این موهبت رسید ز میراث فطرتم

ای کرده کردگار تو را افتخار خلق شکر و سپاس موهبت کردگار کن