مونه

شیده نامی که هر چه پیدا کرد خلق را زان نمونه شیدا کرد

چیدم به قلم نمونه‌ای بیش بر دم ز میان تکلف خویش

نگذاردت زمانه زمانی به خانه ای اینجا نمونه ای است به صد اعتبار نرد

خوب گر سوی ما نگه نکند گو مکن ، شو که ما نمونه شدیم

بلندمرتبه شاهی که نُه رِواقِ سِپِهر نمونه‌ای ز خَمِ طاقِ بارگَه دانست

شور قیامت از دل مرغان بلند شد تا شاخ گل، نمونه طرف کلاه کیست؟

نمونه ایست بهشت از حریم مجلس او نشانه ایست جحیم از نهیب صولت او

آیینهٔ نمونهٔ تمثال حیرتیم چون آب موج خیز نباشد جبین ما

ز هر لاله به سقف آن نمونه مگر شد لاله زاری باژگونه

جنافه خشِ مال دَرهْ، مه دَندوُنه این ره هاکن ته، مه یادگار بمونه