موله

بید موله شده کاکل فشان رقص کنان ذیل صنوبر گرفت

چو بید موله از آن سبزه ها پشیمان شود هر که خیزد ز جا

بسان بید موله فراز لاله و گل به گلستان رخش گشته سایبان کاکل

رمزیست اینکه عاشق و معشوق یکدلند در پای خویش بید موله چو سر گذاشت

در خواهش عمر تو ابد باد موله زآویزش عهد تو شرف باد قدم را

قامتت بید موله شد و چون سرو کشد سر به عیوق، تمنای جوانی که تراست

بید مولهی شده، هر نخل در چمن از بس که ریزد آب طراوت ز شاخسار

در پیش قامت تو چو بید موله است سر بر زمین ز بار خجالت نهال را

بسان بید موله درین چمن واعظ ز سرفکندگی خویشتن سرافرازم

بدخو شود از عشرت او سخت نکوخو عاقل شود از عادت او سخت موله