مولع

دعانی من الکرمان ثم دعانیا فان هواها مولع بهوا نیا

در پرستیدن بت‌رویان از بس مولع راست پنداری آن ‌یک صنم این یک شمنست

بر کشتن حسود تو مولع چو آسمان کس در جهان ندیده و نشنیده در سمر

دلا تو راست بگو دوش می کجا خوردی که از پگاه تو امروز مولعی به سرود

علامت سیم آن که همیشه خدای تعالی بر دل وی تازه بود و در آن مولع بود بی تکلف که هرکه چیزی دوست تر دارد ذکر آن بسیار کند و اگر دوستی تمام بود خود هیچ فراموش نکند، پس اگر دل به تکلف ذکر می باید داشت بیم آن است که محبوب وی آن است که ذکر او بر دل وی غالب است، پس باشد که دوستی خدای تعالی غالب نیست لکن دوستی وی غالب است که وی می خواهد که دوست دارد و دوستی دیگر است و دوستی دوستی دیگر.

دعانی من الکرمان ثم دعانیا فان هواها مولع بهوانیا

بر گوشمال خصم تو مولع سپهر و بس در گوش او نعل سمند تو گوشوار

شد خروس سرد مولع تر زبان گشته تاج او هم از اعضای او

به رسم جهان مولع جاه و مال به ضبط امور و به کسب منال

کسی چه داند کین گوژپشت مینارنگ چگونه مولع آزار مردم داناست