موقن

خود نگفتم چون درین ناموقنم زان گره‌زن این گره را حل کنم

و ازوی می‌آید که گفت، اندر مجلس خود: «شرحُ صُدورِ المتّقینَ بِنُورِ الیَقینِ و کَشفُ بَصائرِ الموقنینَ بِنورِ حَقائِقِ الإیمانِ.»

گوید این یک کافر و آن مؤمن است آن یکی در شک و دیگر موقن است

گفت دوزخ صریح با مؤمن بشنو این را ز لطف ای موقن

غلط در وعده فردا نداری مشبِّه نیستی ای یارِ موقن

آن دل که بدین سان بود اندر ره توحید حقا که بود موقن و باقی به بقایی

نقمت و زجر است بهر کافر مشرک نعمت و اجر است بهر مؤمن موقن

شرک را بگذار تا مؤمن شوی شک رها کن تا مگر موقن شوی

سِر ما را بی‌گمان موقن شود زان که مؤمن آینهٔ مؤمن بود

گفت اگر خواهد خدا مؤمن شوم ور فزاید فضل هم موقن شوم