موسوی

خدایا آتش عشقم قوی کن شرار من شرار موسوی کن

با نور رای تو ید بیضای موسوی حالی ز شرم سر به گریبان فرو برد

گفتی دم عیسی و کف موسوی‌اش بود با هر که سخن گفت و به هرجا که سخا کرد

یارب بحق آن علی موسوی گهر کورا نهند خسرو معموره ی رضا

ماند بدان گروه که نشناختند باز اعجاز موسوی را از سحر سامری

در دست تو قلم بمثل چوب موسوی در کام تو زبان بصفت تیغ ذوالفقار

سوخت صد عجل خوار از برق تیغ آبدار چون عیان شد ذوالفقار شه چو دست موسوی

چو در میان رمه، دیده گرگ قبطی رنگ؛ بدست موسوی اش کرده تیغ ثعبانی!

به‌حکم آنکه چوثعبان موسوی نگذاشت به هیچ رو اثر از سحر ساحران لعین

یک نهال و صد ثمر، چون دست ارباب هنر چون عصای موسوی در هر مصافی کامیاب