موبد

همی تا ویس بت پیکر چنان بود جهان از دست موبد در فغان بود

شهنشه خواند یکسر موبدان را ز لشکر سروران و کهبدان را

وزان پس چنین گفت با موبدان که ای پرهنر پاک‌دل بخردان

در ایران باستان سه آتشکدهٔ اصلی و بزرگ وجود داشته‌است که با سه طبقهٔ جامعهٔ اجتماعی ایران یعنی موبدان، کشاورزان و ارتشتاران مرتبط بودند.

همین دم موبدان را شو طلبگار که تا فردا ندارم صبر این کار

چوموبد سوی خانه شد در زمان ز کارآگهان رفت مردی‌دمان

چو موبد دید زاریهای شهرو هم از وی بیمش آمد هم ز ویرو

دل آگنده گردد جوان را به چیز نبیند هم از شاه و موبد به نیز

موضوع برجسته دیگری که دربارهٔ زرتشت در ادبیات فارسی وجود دارد، این است که، حتی در نوشته‌ها و اشعار ادیبان زرتشتی، او را با عناوین اسلامی چون «نبی» و «رسول» خطاب کرده‌اند. به عنوان مثال، ملا فیروز (۱۷۵۷–۱۸۳۰) موبد زرتشتی هندی، زرتشت را «نبی دارای کتاب»، «رسول خدا» و «پادشاه انبیا» خطاب می‌کند. در زراتشت‌نامه، نوشته کیکاووس بن کیخسرو (قرن ۱۳ میلادی)، شاعر معمولاً از لفظ زرتشتی «پیغمبر» استفاده کرده‌است؛ اما در لحظه‌ای که زرتشت با گشتاسپ روبرو می‌شود، خود را «رسول خدا» خطاب می‌کند. البته در همین اثر، کلمه رسول به دیگر ایزدان هم اطلاق شده‌است.

بدو گفت موبد که نوشه بدی پدیدار شد نیکوی از بدی

تو گفتی در جهان گوهر نماندست که نه موبد به شهرو برفشاندست

چو بر دز برد موبد دلستان را مهی دیگر بیفزود آسمان را