موات

ترا جز این کواکب درسموات نیامد در نظر دوری از این ذات

کدام بقعهٔ میمونی ای بنای همایون که از سُمُوّ سموات برده قدر تو رونق

سر بر در میخانه بسائید سحرگاه تا روح صفت سر بسموات برآرید

شکر و سپاس موجودی را که اعیان اشیاء را به ظهور نور خویش بنواخت، که «اللّٰه نور السموات والارض» و علم عشق در کشور عاشقی برافروخت و به معشوقی درتاخت، که «یحبهم و یحبونه» و نقش و اثر غیر از بسیط مملکت هستی بپرداخت که «لااله مع‌اللّٰه».

لعل او عیسی صفت اموات را احیا کند

از دم شاه عیوسی انفاس روح بخش تمام امواتیم

به شکر خنده ای فایز تواند کند احیا همه اموات مردم

نور رخت افتاد شبی در دل منصور فریاد اناالحق ز سموات برآمد

او با پیشگو سیبیل مشورت کرد و از او التماس کرد که او را به جهان مردگان برساند تا بتواند با پدرش آنخیسس صحبت کند. او موافقت کرد، اما ابتدا از او خواست که یک شاخه طلایی (اسطوره‌شناسی) را در یک درخت پیدا کند و میسنوس، رفیقی را که غرق شده بود، دفن کند. او این وظایف را به پایان رساند و سپس به عالم اموات هدایت شد. او در آنجا با دیدو، قهرمانان تروا و پدرش در الیزیوم دیدار کرد. پدرش خلقت جهان و معنای زندگی را توضیح داد. در نهایت، آنها شاهد رژه رومیان بزرگ بودند که به سمت نور زندگی حرکت می‌کردند.