مهی

ای پیش تو سرو و ماه پیوسته رهی با قد چو سرو و با رخ همچو مهی

هرشب که به بنده هم‌نشین می‌افتی چون نور مهی که بر زمین می‌افتی

مهیا نمود و پس آنگه بمرد همه هستی خود پسر را سپرد

چو آمد به هامون بداد آگهی سران را زکردار چرخ مهی

ز هرکس فزون جاهشان نزدِ شاه گذشته درفشِ مهیشان ز ماه

دهم جان به تو ای سپهر مهی به مهرت کنم خرقه ی تن تهی

این بگفت و روان در گذشت مهیار را تو دیوانه شدی ورد زبان و ذکر جان گشت.

مرا خواستی تا به خسرو دهی که هرگز مبادت بهی و مهی

گر نسبتی کنند به نعل آن هلال را زان ژاژ شاعران نفتد ماه از مهی

نیست دردی که ز هر گوشه مهیای تو نیست خیز کاین جای تو نیست