مهمیز

غمزه را زان گوشه ابرو گشاد دیگرست آن خرام توسن و این جنبش مهمیز هی

گر دیگر از پی تو دوم داد من بده مهمیز کن سمند و بزن تازیانه هم

سوارِ باد چو آتش شود کجا محتاج دگر به نیشِ رکاب است و نوکِ مهمیز است

خسروی دارم که کرده درگه مهمیز او لشگر جانها لگد کوب سم شبدیز او

مهمیز شوق چون بزند بر براق عشق از سدره نطع سازد و از عرش متکا

نمالیده باد صبا موی او نخاریده مهمیز، پهلوی او

ای چشم تو مهمیز جنون وحشیِ رم را ابروی تو معراجِ دگر پایهٔ خم را

چو بر توسن زند مهمیز چرخ افسر نگهدارد ببازد دل قضا ترسد نیارد سر نگهدارد

به‌قدرکوشش عشق ست نعل حسن درآتش صدای ثیشهٔ فرهاد مهمیز است‌گلگون را

اگر مهمیز میسودش بر اندام برون می‌زد از آن سوی ابد گام