مهمانسرای

بود پیش دانای مشکل گشای تو مهمان جهان همچو مهمانسرای

مهمانسرای دنیا خوان گستر نفاق است بر هم خوریم یاران دیگر غذا نداریم

چیست این دلکش بنا؟ مهمانسرایی بهر خلق کز ورودش رنج راحت گشت و، غمگین شاد شد!

مرو بی تکلف به مهمانسرایی که پای تکلف بود در میانه

دور تا از توست در مهمانسرای روزگار کاسه خود سرنگون چون نرگس مخمور دار

رقیبان مهمانسرای خلیل به عزت نشاندند پیر ذلیل

ملک تن را نیست در مهمانسرای روزگار لشکر بیگانه ای غیر از خورش های غریب

چون به مهمانسرای خویش نهد خواجه خوان از برای درویشان

مهمانسرای طبع مرا گاه امتحان روح جریر و اعشی بر خوان نشسته است

دل جدا دیده جدا مهمانسرای آراسته ست تا کجا محمل فرود آری که را مهمان شوی