مهماز

گرچه او را حاجت مهماز نیست راندمی شب چو نهیبش کردمی

چون رفرف اگر بر زبر عرش نهدگام مهماز زند قدر تو بازش‌ که همی دو

ور توسنی آغاز کند خیز و بفرما تارایض قهر تو به مهماز ستاند

کوب خورده ز پهلویش مهماز سوخته بر سرین او دل داغ

اسب نالد که در بلای لگام غم مهماز و تازیانه خورم

اینت چابک سوار در تگ و تاز که پیاده بماند با مهماز

صبح ادهم گردون را مهماز به پهلو زد پیداست ز خون اینک آثار به صبح اندر

اینک از بس به پیکرش زده اند سیخ و سگ تازیانه و مهماز

زخم مهماز و بلای تنگ و آسیب لگام فحل بر دست توانا برنتابد بیش از این

مهماز ز پای عزم بگشای تا ابلق آسمان نجنبد